حاجی

 ساعت حدود 10:30صبح بود

رفتم یه چیزی بخرم و بیام

فاصله مغازه تا خونمون حدود 5 دقیقه بود

از کوچه که رفتم بیرون، یه پسر جوون خوش تیپ 19-20ساله که روی ویلچر(صندلی چرخدار) برقی نشسته بود و داشت تو پیاده رو به تنهایی میرفت توجهمو جلب کرد

خیلی سریع پیش میرفت و خیلی هم دست فرمونش خوب بود، یه جا که کاشی یکم پایین تر رفته بود خیلی قشنگ رد کرد و از توش رد نشد

چون مسیری که اون میرفت با مسیر من یکی بود راه افتادم پشت سرش رفتم

تو این فکر بودم که چقدر خوبه که علم پیشرفت کرده و این خودش به تنهایی اومده تو خیابون و داره میره دنبال کاری که داره و یا هر چیز دیگه

کمی جلوتر یه دختر جوون به همون سن ایستاده بود وداشت به تلفن کارتی که اونجا بود صحبت میکرد

دیدم پسره داره میره به سمت کیوسک تلفن، به نظر نمیومد که نسبتی به هم داشته باشن

همینطور که داشتم نگاه میکردم ببینم پسره چرا داره به کیوسک تلفن نزدیک میشه، دیدم پسره که رسید یک تکه کاغذ درآورد ودستشو دراز کرد طرف دختره

دختره یک لحظه تأمل کرد بعد با سر وگفت نه(اونقدر نزدیک نبودم که ببینم بینشون چه حرفایی رد و بدل شد)

اولش گفتم شاید پسره از دختره خواسته که براش یه شماره ای بگیره، اما بعد که موبایل پسره رو دیدم فهمیدم قضیه این نبوده

بعدش پسره رفت چند قدم جلوتر ،دور زد و به طرف دختره وایساد

از کنار هردوشون رد شدم و رفتم به سمت مغازه

7-8دقیقه بعد که دوباره رسیدم به اونجا دیدم که پسره همینجور وایساده و دحتره هم توکیوسک تلقن ،داره گل میگه ومیشنوه وذوق مرگ میشه

ایندفه که از کنار پسره رد شدم دقت کردم دیدم اون کاغذه (که هنوزم تو دستش آماده بود تا بدتش به دختره)یه شماره موبایل بود و یه اسم پسر(که احتمالا اسم خودش بوده)

اینجا بود که شکم به یقین تبدیل شد که پسره میخواد به دختره شماره بده

نتیجه گیری:

1_پیشرفت علم

2_بالا رفتن اعتماد به نقس معلولین جامعه تا این حد که در تمام زمینه ها قصد رقابت با افراد جامعه رو دارن

3_مسمم بودن آنها بر تصمیمشان

4_پذیرفته نشدن معلولین توسط بحشی از جامعه(مگه این پسره چی ازون ی که پشت خط بود کم داشت که دختره شماره ازش نگرفت)

5_ ..............